Kościół jest jednonawową budowlą z rzędem kaplic od północy, zbudowaną w stylu późnobarokowym z elementami gotyckimi. Ma 50 m długości i 10 m szerokości. Wyposażenie wnętrza jest surowe i skromne, ponieważ pierwotne nie zachowało się do dnia dzisiejszego. Freski są współczesne, a stacje drogi krzyżowej wykonane z gipsu. Wieże nakryte są baniastymi hełmami z przeźroczami. Do kościoła prowadzą portale z 2 poł. XVIII w.
Historia-:
W 1275 r. pojawia się w źródłach pierwsza wzmianka o istnieniu w tym miejscu kaplicy św. Jerzego. przy szpitalu prowadzonym przez joannitów. Po przeniesieniu się zakonu do centrum miasta uległa ona zniszczeniu,a w 1470 r. spaliła się ze szpitalem.
W 1475 r. książę ziębicki Henryk I Podiebradowicz przekazał ten teren Bernardynom i ufundował im z żoną Urszulą Brandenburską kościół i klasztor pw. św. Jerzego. Świątynia została poświęcona w 1479 r. przez biskupa wrocławskiego Rudolfa von Rüdesheim, który został do tego upoważniony przez arcybiskupa praskiego. Przy okazji konsekracji kościół otrzymał współpatrona, którym został św. Wojciech. W 9 lat później umarł jego fundator i został pochowany w krypcie pod prezbiterium[4]. W 1517 r. miał miejsce pożar kościoła i klasztoru, który uszkodził oba obiekty. Odbudowa szła bardzo mozolnie[5]. W związku z brakiem powołań, które wynikało z rozprzestrzeniania się reformacji w Kłodzku zakon opuścił miasto (1546 r. i przekazał Radzie Miejskiej oba obiekty[6]. W klasztorze urządzono szpital dla ubogich, a w kościele kaplicę przyszpitalną. obiekty uległy ostatecznemu zniszczeniu podczas wojny trzydziestoletniej, kiedy Kłodzko zostało zdobyte przez Austriaków.
Ruiny pozostawały bez opieki przez kilkanaście lat. W 1643 r. do miasta powrócili Bernardyni, którzy rozpoczęli odbudowę kościoła i klasztoru, trwającą blisko 150 lat z przerwami[7]. Zachowano gotyckie prezbiterium, zaś nawa i kaplice otrzymały wystrój późnobarokowy. Budowlę przykryto sklepieniem kolebkowym. W 1665 r. kard. Ernst Adalbert von Harrach dokonał poświecenia nowej świątyni[8]. Kolejne oblężenie Austriaków w 1760 r. w czasie III wojny śląskiej spowodowało kolejny pożar kościoła. Po zakończeniu działań zbrojnych odbudowano wieżę oraz dobudowano drugą – skromniejszą. W 1810 r. po kasacie zakonu kościół został zamieniony na magazyn słomy i siana dla garnizonu pruskiego[9]. W klasztorze natomiast urządzono biura dla oficerów, mieszkania dla żołnierzy i ich rodzin oraz szpital. W 1834 r. władze przekształciły kościół w ewangelicki kościół garnizonowy.
Po II wojnie światowej do klasztoru wprowadziły się franciszkanki, a w 1947 r. otwarto kościół, który stał się ponownie świątynia katolicką. W latach 1956-1990 kościół nosił wezwanie Chrystusa Króla. Za
***********************
Powyższy tekst warto porównać z opisem Zespołu klasztornego: w którym zawarto najbardziej wiarygodną historię kościoła św.św. Jerzego i Wojciecha. Dotyczy to zwłaszcza okresu po 1810 r. [Stan]